Ինչ է իրականում տեղի ունեցել 2011թ-ի օգոստոսի 9-ին:
Ժամը 21-ի սահմաններում, Տերյան փողոցում կարմիր բերետավորները ապօրինաբար խուզարկում են մի քաղաքացու: Դեպքին ականատես ՀԱԿ ակտիվիստներ Արտակ Կարապետյանն ու Տիգրան Առաքելյանը հորդորում են ոստիկանին գործել օրենքի սահմաններում: Իրենց հերթին, հատուկ ջոկատայինները ճանաչելով երիտասարդներին, հայհոյանքներով և հարվածներ հասցնելով հարձակվում են վերջիններս վրա: Ակտիվիստները ծեծի են ենթարկվում չորսից հինգ տասնյակ կարմիր բերետավորների կողմից: Իրենց ընկերոջը օգնության հասած Սարգիս Գևորգյանին, Սահակ Մուրադյանին, Վահագն Գևորգյանին, Դավիթ Քիրամիջյանին, Արեգ Գևորգյանին եւս ենթարկում են դաժան ծեծի: Բերման ենթարկելիս, ոստիկանության մեքենայում բռնություններ են կիրառվում ձեռնաշղթայված ՀԱԿ ակտիվիստների հանդեպ, իսկ կարմիր բերետավորներից մեկը` Տիգրան Ավետիսյանը փորձում է խեղդել ՀԱԿ ակտիվիստ Տիգրան Առաքելյանին: Ոստիկանության բաժանմունքում եւս շարունակվում են նրանց իրավունքների ոտնահարումը, բռնություններ են կիրառվում նրանց եւ նրանց փաստաբանի հանդեպ, ինչին ՀԱԿ ակտիվիստները համապատասխան պատասան են տալիս: Երիտասարդների ձերբակալման որոշումները կայացվել են առանց փաստաբանների ներկայությունն ապավելու: Ապօրինության կազմակերպիչներն ու իրագործողները պատասանատվության չեն ենթարկվել:
Քրեական գործի հարուցման առաջին իսկ օրերից մեկնարկում է նախաքննական մարմինների բացահայտ հրապարակային ուղղորդումը ոստիկանապետի կողմից, ինչպես նաև վերջինիս կողմից անմեղության կանխավարկածի խախտումը, նա պահը չեր կորցնում երիտասարդներին պիտակավորելու և մեղավոր ճանաչելու համար, սկզբնական շրջանում ոստիկանությունը լինելով կոնֆլիկտի կողմ ինքն է շարունակաբար, բացահայտ կողմնակալությամբ քննում տվյալ գործը` սկզբից քննչական վարչությունում այնուհետև ՀԿԳ ԳՔՎ-ում, սակայն կողմնակալությունից և ակնհայտորեն քաղաքական պատվեր կատարելուց զերծ չի մնում նաև դատախազության Հատուկ քննչական ծառայությունը: Երիտասարդների հետ հարցաքննությունների ընթացքում արձանագրվում են սպառնալիքների և բռնության գործադրման դեպքեր: Արդյունքում ամբողջ մեղադրանքը կազմվում է բացառապես ոստիկանական ցուցմունքների հիման վրա, փորձ չի կատարվում պարզելու երիտասարդների վրա առկա բռնությքան հետքերի պատճառները, կամ բացահայտել երկար ժամանակ ոստիկանության բաժնում նրանց և նրանց փաստաբանների իրավունքները սահմանափակողների ինքնությունը: Դատարանները նույնպես շարունակում են այս ապօրինությունների շղթան: Մասնավորապես սկսած առաջին ատյանից բազմաթիվ անգամ խախտվում է կողմերի հավասարության իրավունքը, Տիգրան Առաքելյանը, Սարգիս Գևորգյանը և Դավիթ Քիրամիջյանը ոչ մեկ անգամ զրկվել են հարցեր տալու, խոսքով հանդես գալու իրենց իրավունքից կամ ընդհանրապես հեռացվել են դատական նիստերի դահլինճից: Չեն ուսումնասիրվել ոստիկանության մեղավորությունը ապացուցող բազմաթիվ ապացույցներ, չեն հարցաքննվել պաշտպանական կողմի վկաները, իսկ մեղադրող կաղմի վկաները տվել են բացահայտ սուտ և ուղղորդված ցուցմունքներ, ինչը ավելի ուշ նրանք խոստովանել են:
Եվ այսօր, երբ արդեն անցել է 2 տարի վերոնշյալ դեպքերից, ոչինչ չի խոսում նրա մասին, որ տվյալ գործով կարող է արդար վճիռ լինել: Այս տարիների ընթացքում գործով փոքր կամ մեծ հաջողությունների պատճառը եղել և մնում են բացառապես հասարակական հնչեղությունը, փողոցային չդադարող պայքարը, միջազգային ճնշումները:
Ակնհայտ է մի պարզ իրականություն. այն պահից, երբ Հայաստանի Հանրապետությունում իշխանության եկան հանցագործները, իրավապահ և դատական համակարգը դարձան ուղղակի գործիք այդ իշխանությունը պահելու համար՝ խնդիր ունենալով բռնությամբ, տարբեր տեսակի հալածանքներով ճնշել քաղաքական, քաղաքացիական, առավել եւս երիտասարդական ակտիվության ցանկացած դրսևորում:
Սրա լուծումը կարող է լինել նույն հանցագործ իշխանություններից օր առաջ ազատվելը: Եվ միայն այս պարագայում մենք կունանաք իրական հաղթանակ:
Ժամը 21-ի սահմաններում, Տերյան փողոցում կարմիր բերետավորները ապօրինաբար խուզարկում են մի քաղաքացու: Դեպքին ականատես ՀԱԿ ակտիվիստներ Արտակ Կարապետյանն ու Տիգրան Առաքելյանը հորդորում են ոստիկանին գործել օրենքի սահմաններում: Իրենց հերթին, հատուկ ջոկատայինները ճանաչելով երիտասարդներին, հայհոյանքներով և հարվածներ հասցնելով հարձակվում են վերջիններս վրա: Ակտիվիստները ծեծի են ենթարկվում չորսից հինգ տասնյակ կարմիր բերետավորների կողմից: Իրենց ընկերոջը օգնության հասած Սարգիս Գևորգյանին, Սահակ Մուրադյանին, Վահագն Գևորգյանին, Դավիթ Քիրամիջյանին, Արեգ Գևորգյանին եւս ենթարկում են դաժան ծեծի: Բերման ենթարկելիս, ոստիկանության մեքենայում բռնություններ են կիրառվում ձեռնաշղթայված ՀԱԿ ակտիվիստների հանդեպ, իսկ կարմիր բերետավորներից մեկը` Տիգրան Ավետիսյանը փորձում է խեղդել ՀԱԿ ակտիվիստ Տիգրան Առաքելյանին: Ոստիկանության բաժանմունքում եւս շարունակվում են նրանց իրավունքների ոտնահարումը, բռնություններ են կիրառվում նրանց եւ նրանց փաստաբանի հանդեպ, ինչին ՀԱԿ ակտիվիստները համապատասխան պատասան են տալիս: Երիտասարդների ձերբակալման որոշումները կայացվել են առանց փաստաբանների ներկայությունն ապավելու: Ապօրինության կազմակերպիչներն ու իրագործողները պատասանատվության չեն ենթարկվել:
Քրեական գործի հարուցման առաջին իսկ օրերից մեկնարկում է նախաքննական մարմինների բացահայտ հրապարակային ուղղորդումը ոստիկանապետի կողմից, ինչպես նաև վերջինիս կողմից անմեղության կանխավարկածի խախտումը, նա պահը չեր կորցնում երիտասարդներին պիտակավորելու և մեղավոր ճանաչելու համար, սկզբնական շրջանում ոստիկանությունը լինելով կոնֆլիկտի կողմ ինքն է շարունակաբար, բացահայտ կողմնակալությամբ քննում տվյալ գործը` սկզբից քննչական վարչությունում այնուհետև ՀԿԳ ԳՔՎ-ում, սակայն կողմնակալությունից և ակնհայտորեն քաղաքական պատվեր կատարելուց զերծ չի մնում նաև դատախազության Հատուկ քննչական ծառայությունը: Երիտասարդների հետ հարցաքննությունների ընթացքում արձանագրվում են սպառնալիքների և բռնության գործադրման դեպքեր: Արդյունքում ամբողջ մեղադրանքը կազմվում է բացառապես ոստիկանական ցուցմունքների հիման վրա, փորձ չի կատարվում պարզելու երիտասարդների վրա առկա բռնությքան հետքերի պատճառները, կամ բացահայտել երկար ժամանակ ոստիկանության բաժնում նրանց և նրանց փաստաբանների իրավունքները սահմանափակողների ինքնությունը: Դատարանները նույնպես շարունակում են այս ապօրինությունների շղթան: Մասնավորապես սկսած առաջին ատյանից բազմաթիվ անգամ խախտվում է կողմերի հավասարության իրավունքը, Տիգրան Առաքելյանը, Սարգիս Գևորգյանը և Դավիթ Քիրամիջյանը ոչ մեկ անգամ զրկվել են հարցեր տալու, խոսքով հանդես գալու իրենց իրավունքից կամ ընդհանրապես հեռացվել են դատական նիստերի դահլինճից: Չեն ուսումնասիրվել ոստիկանության մեղավորությունը ապացուցող բազմաթիվ ապացույցներ, չեն հարցաքննվել պաշտպանական կողմի վկաները, իսկ մեղադրող կաղմի վկաները տվել են բացահայտ սուտ և ուղղորդված ցուցմունքներ, ինչը ավելի ուշ նրանք խոստովանել են:
Եվ այսօր, երբ արդեն անցել է 2 տարի վերոնշյալ դեպքերից, ոչինչ չի խոսում նրա մասին, որ տվյալ գործով կարող է արդար վճիռ լինել: Այս տարիների ընթացքում գործով փոքր կամ մեծ հաջողությունների պատճառը եղել և մնում են բացառապես հասարակական հնչեղությունը, փողոցային չդադարող պայքարը, միջազգային ճնշումները:
Ակնհայտ է մի պարզ իրականություն. այն պահից, երբ Հայաստանի Հանրապետությունում իշխանության եկան հանցագործները, իրավապահ և դատական համակարգը դարձան ուղղակի գործիք այդ իշխանությունը պահելու համար՝ խնդիր ունենալով բռնությամբ, տարբեր տեսակի հալածանքներով ճնշել քաղաքական, քաղաքացիական, առավել եւս երիտասարդական ակտիվության ցանկացած դրսևորում:
Սրա լուծումը կարող է լինել նույն հանցագործ իշխանություններից օր առաջ ազատվելը: Եվ միայն այս պարագայում մենք կունանաք իրական հաղթանակ:
09.08.2013
No comments:
Post a Comment