Բայց ո՞նց կլիներ: Էս իրա տոնն էր... Ո՞նց կլիներ, որ չցցվեր, որ մի կամ մի քանի դատարկ, իրար հակասող ու պետական շահի հետ կապ չունեցող միտք չարտահայտեր:
Ո՞նց կարող էր իր արկածախնդիր պահանջատիրական հռչակագրը ընթերցելուց մի քանի շաբաթ անց չընկներ հակառակ ծայրահեղության մեջ՝ չխոսեր պատմաբանների հանձնաժողով ներառող հայ-թուրքական արձանագրությունները վավերացնելու (Ցեղասպանության ուրացման) հնարավորության ու Թուրքիայից հողային պահանջներ չունենալու (դաշնակների ականջը կանչի) մասին։
Ինչպե՞ս պետական պարտքի, աղքատության ու արտագաղթի ահռելի չափսերի տակ կռացած, կործանված տնտեսությունունով երկրի խոպանչի «ղեկավարը» չասեր, որ Թուրքիայի հետ սահմանի փակ լինելը Հայաստանի համար կենսական նշանակություն չունի:
Ուղղակի Սերժն ինքն իրեն չէր ների, եթե հանկարծ բաց թողներ խայտառակելու ու խայտառակելու հերթական առիթը, եթե կրկին անգամ չապացուցեր, որ ինքը Հայաստանի գլխին դարդ ու աղետ է:
No comments:
Post a Comment