Ծիծեռնակաբերդում Սերժի ստվերն անգամ չպետք է երևա

Ինչպես և սպասվում էր, տարվա սկզբից մեկնարկեց «Սերժ Սարգսյանը սպիտակ ձիու վրա նստած նշում է ցեղասպանության հարյուրամյակը» գովազդային հոլովակը: Եվ ահա երեկ ևս մեկ անգամ ականատեսը եղանք այդ հոլովակի հերթական դրվագներից մեկին։ 

Բաղրամյան 26-ում տեղի ունեցավ խորհրդաժողով՝ ՀՀ պետական մարմինների ղեկավար անձնակազմի մասնակցությամբ։ Ուշադրություն դարձրեք, որ տվյալ միջոցառումը անցկացվում է բացառապես Ցեղասպանության հարյուրամյակի հարցով, մինչդեռ, Հայաստանի առջև առնվազն վերջին ամիսներին ծառացած խնդիրները այնքան շատ են, որ եթե հայաստանյան իշխանությունները իսկապես մտահոգված լինեին պետության և ազգի ապագայով, ինչպես ներկայացվում է 1915 թվականի դեպքերին նվիրված միջոցառումների ժամանակ, ապա արդեն տարվա սկզբից մենք ականատես կլինեինք ոչ թե մեկ, այլ տասը նման խորհրդաժովների, որտեղ կքնարկվեին Հայաստանում առկա կառավարման ճգնաժամը՝ իր բոլոր հետևանքներով՝ դրամի գահավիժում, ակտիվիստների և քաղաքական գործիչների նկատմամբ ահաբեկչական հարձակումներ, սահմանային լարվածություն, Գյումրիի դեպքեր և բազմաթիվ այլ հարցեր։ Բայց ունենք այն, ինչ ունենք։Իհարկե կլինեն մարդիկ, ովքեր կասեն, թե մարդը հազիվ մի լավ գործ է անում, օր ու գիշեր զբաղվում է հայության ամենացավոտ խնդրով, ի՞նչ վատ բան է անում, կարող է խելքի է եկել, ի՞նչ վնաս է տալիս: Տեսականորեն, իհարկե, հնարավոր է, որ Սերժը հանկարծ խելքը գլուխը հավաքած լինի եւ որոշած լինի մի օգտակար գործ անել, բայց եթե դա այդպես է, ապա այս գործում նրա ամենամեծ օգուտը կլիներ հարյուրամյակին նվիրված միջոցառումներից հնարավորինս հեռու մնալը:

Առաջին

Արդեն հազար անգամ ասվել է, որ Ցեղասպանության հարցը չպետք է վերածվի ո՛չ էժան քարոզչական նպատակներ ունեցող Սերժ Սարգսյանի անձնական նախաձեռնությունների շարքի, ո՛չ էլ Հայաստանի արտաքին քաղաքականության առանցքային հարցի, այսինքն՝ քաղաքական էժան շահարկումների և առևտրի առարկայի:

Երկրորդ

Ի՞նչ իրավունք ունի Սերժ Սարգսյանը իրենից գոհ դեմքով մասնակցել Ցեղասպանությանը նվիրված բոլոր միջոցառումներին, երբ այն ինչ նա իր թիմով արեց վերջին տարիներին ոչնչով չի զիջում 1915-ին թուրքերի կողմից իրականացված ոճրագործությանը: Ի՞նչ իրավունք ունի ցեղասպանությունից խոսել ու որպես հայերի իրավունքների պահանջատեր ներկայանալ մի մարդ, ով Երիտթուրքերից բեթար թալանում ու հալածում է հայերին, ով այդ թալանելու հնարավորությունը ձեռք բերելու համար կազմակերպել է նույն հայերի մարտիմեկյան գնդակահարությունը, ում տգետ ու հակապետական կառավարման արդյունքում օր օրի աճում է արտագաղթը՝ Հայաստանում հայաթափման մի այնպիսի կատարյալ մեխանիզմ, ինչի մասին անգամ Երիտթուրքերը կերազեին:

Երրորդ

Պատկերացնո՞ւմ եք, թե ինչիպիսին է աշխարհի վերաբերմունքը այս միջոցառումներին, երբ դրանք ներկայացնողը և, այսպես ասած, դրանց դեմքը հանդիսանում է միջազգային ասպարեզում անսկզբունքայինի, ազգային արժանապատվության զգացում ու պետական մտածողություն չունեցողի համբավ ձեռք բերած Սերժ Սարգսյանը:

Այնպես որ, եթե Հայաստանի թիվ մեկ հանցագործը Ցեղասպանության միջազգային ճանաչման հարցում օգուտ տալու ցանկություն ունի, ապա ամեն ինչ պետք է անի, որ ոչ տարատեսակ ընդունելությունների, ոչ ցուցահանդեսների, ոչ համերգների ժամանակ, ոչ էլ Ծիծեռնակաբերդում իր ստվերն անգամ չերևա:

Եվ քանի որ Սերժ Սարգսյանի բարի նպատակների մասին խոսակցությունները, մեղմ ասած, վստահություն չեն ներշնչում, ապա Ցեղասպանության հարցի և առհասարակ Հայաստանի պաշտպանությունը վարչախմբի հակահայկական գործունեությունից պետք է ստանձնի ՀՀ քաղաքացին՝ Ազատության հրապարակում:

 Արեգ Գևորգյան

Շարժման վճռական քայլի պահը

Ինչքան էլ բռնությունների վերջին դեպքերը լիովին տեղավորվում են Հայաստանում գործող ավազակապետական համակարգի տրամաբանության մեջ, միևնույն է հարկավոր է փաստել, որ նման մեթոդները ոչ միշտ են օգտագործվել որպես ընդդիմության դեմ պայքարի հիմնական միջոց։ Իշխանության պահպանման գործում այսօրվա համակարգը երբեք չի հրաժարվել ամենաստոր մեթոդներից՝ ոստիկանական բռնություններից, շինծու դատավարություններից, բանտարկություններից, ունեզրկումից, վարկաբեկման փորձերից և այլն։ Սակայն վերջին չորս ամիսներին սկիզբ առած ահաբեկչական գործողությունները էապես տարբերվում են մինչ այս օգտագործվող քաղաքական հաշվեհարդարի տեսակներից։ 

Առանձնահատկությունն այն է, որ իշխանություններն այլևս որևէ կերպ չեն փորձում այս գործերով իրենց վրա ուղիղ պատասխանատվություն վերցնել։ Ինչպես Արտակ Խաչատրյանի առևանգման դեպքում, այնպես էլ ազատամարտիկների, քաղաքաքացիական ակտիվիստների ու Կոնգրեսի ներկայացուցիչների նկտմամբ հարձակումները կատարվում են փոքրոգաբար, դիմակներով՝ իբր կենցաղային հողի վրա։

Սրանով համակարգը, անկասկած, փորձում է լուծել նույն խնդիրները, ինչ անցյալում. առաջինը՝ լռեցնել կամ պայքարից ետ պահել բռնության օբյեկտ հանդիսացող կոնկրետ անհատներին կամ որոշակի խմբերին /լինեն դրանք կուսակցություններ, քաղաքացիական նախաձեռնություններ, թե հասարակական կազմակերպություններ/ և երկրորդը՝ հասարակական ավելի լայն շերտերում տարածել վախի մթնոլորտ։ Սակայն հարձակումների նոր մեթոդները բավական դժվարեցնում են այս խնդիրների լուծումը։

Անհատների ահաբեկումը առաջին հայացքից ամենահեշտ լուծվող խնդիրն է։ Բայց ոչ Հայաստանում։ Ցանկացած մարդ մեր երկրում դուրս գալով պայքարի ռեժիմի դեմ, այսինքն՝ գնալով բաց առճակատման ողջ ռեպրեսիվ համակարգի հետ հոգեբանորեն պատրաստ է ամենածանր զրկանքների՝ իր մտքում ունենալով Հայաստանում ներքաղաքական պայքարի անցյալի փորձը։ Այս հանգամանքը մշտապես թերագնահատվել է սարգսյանական խմբավորման կողմից և /բացառությամբ եզակի դեպքերի/ երբեք չի տվել իր ցանկալի արդյունքը։

Վախի մթնոլորտի տարածման գործում չափազանց կարևոր է վիզուալ էֆեկտը։ Շատ հստակ պետք է երևա, թե ով է ուժ գործադրողը, ինչքան անվախ ու անպատիժ է նա, ինչքան վտանգավոր է հենց նրա հետ գործ ունենալը, հենց նրա դեմ պայքարելը։ Պետք է երևա կարգապահ, հետեւողական, քարի պես ամուր, փոթորկի պես անողոք մի համակարգ, որը կճզմի ցանկացած դիմադրություն։ Սակայն այսօր մենք ուղիղ հակառակ պատկերի ականատեսն ենք։ Մենք տեսնում ենք դիմակների ետևում թաքնվող, շքամուտքերում խփող- փախչող բանդայի գործունեություն։ Տրամաբանեք ինքներդ: Ո՞վ է թաքնվում դիմակի ետևում: Միանշանակ նա, ով վախենում է պատժից: Ո՞վ է հարվածելուց հետո ճողոպրում: Միանշանակ նա, ով վախենում է պատասխան ստանալուց։

Իհարկե, կան մարդիկ, ովքեր վերջին դեպքերը ռեպռեսիվ մեքենայի լկտիության գագաթնակետն են համարում, բայց սա, մեղմ ասած, չափազանցություն է։ Լկտիություն կարելի էր անվանել հրապարակային միջոցառումների ժամանակ ոստիկանների կողմից մարդկանց առևանգումը՝ ոչ ձերբակալելու նպատակով, նույն ոստիկանների կողմից ակտիվիստների նկատմամբ իրականացված ֆիզիկական հաշվեհարդարի դեպքերը, բարձրաստիճան ոստիկանների կողմից քարոզչական նյութեր գողանալը, շինծու գործերով մարդկանց տարիներով բանտերում պահելը և այլն։ Այն, ինչ մենք տեսնում ենք այսօր լկտիություն չէ, սա ուղղակի թուլամորթություն է, կործանվող իշխանության վախկոտություն:

Պատահական չէր նաև գյումրեցի երիտասարդի ազատ արձակումը, պատահական չեր այն, որ դեպի Արցախ երթը չկանխվեց ՀՀ սահմաններում։ Ակնհայտ է, որ Սերժ Սարգսյանի մեկուսացված թիմը չի ցանկանում, ավելի ճիշտ՝ չի կարողանում իր վրա վերցնել այդ պատասխանատվությունը։ Քաղաքական հետապնդումները նրա համար չափազանց թանկ հաճույք են։ Նա այլևս ոչ արտաքին, ոչ ներքին ռեսուրս չունի ժողովրդի հետ բաց առճակատում նախաձեռնելու համար։

Նման իրավիճակում ժողովրդի կողմից նախաձեռնված առճակատումը ուղղակի օրերի ընթացքում կարող է տապալել նրա փտած ու վախեցած համակարգը։

Այժմ գերհասունացել է հենց այդ պահը, երբ համաժողովրդական շարժումը պետք է ասի իր վճռական խոսքը եւ ոչ միայն միասնական հրապարակի ու համաժողովդական ընդվզման միջոցով կանգնեցնի ռեժիմի ահաբեկչական մեքենանան, այլև վերջնականապես ազատվի Սերժ Սարգսյանի բանդիտական խմբավորումից:

Արեգ Գևորգյան