Լուծումը՝ Սերժ Սարգսյանի հեռացումն է

Ւշխանության ներկայացուցիչներն արդեն իրենց նեղություն չեն տալիս գոնե ժողովրդավարական իշխանության ձևական կողմը պահպանելու համար:

Բոլորս ականատեսը եղանք, թե ինչպես ամբողջ հանրապետության աչքի առաջ, Սերժ Սարգսյանի առաջարկով ուղիղ եթերում ՀՀԿ գերագույն մարմինը նշանակեց վարչապետի պաշտոնում առաջադրված Հովիկ Աբրահամյանին: Մինչդեռ ըստ Սահմանադրության պետք է տեղի ունենար հակառակը՝ խորհրդարանական մեծամասնության (ինչը ամենևին չի նշանակում ՀՀԿ գերագույն մարմին, որի անդամների զգալի մասը ՀՀԿ խմբակցության անդամներ չեն) առաջարկով երկրի ղեկավարը պետք է նշանակեր վարչապետին:

Բայց սրանից հետո մեկնարկում է շատ ավելի հակաժողովրդավարական գործընթաց և դրա մասին Հովիկ Արբրահամյանը անգամ հարցարույց է տալիս՝ չթաքցնելով իրականությունը: Հովիկ Աբրահամյանը՝ ի պատասխան ոչ իշխանական ուժերի ներկայացուցիչներին նոր կառավարության կազմում ներգրավելու լրագրողների հարցերին, հայտարարում է, որ Սերժ Սարգսյանն այս օրերին բանակցում է խորհրդարանական ուժերի հետ, և ամեն ինչ կախված է այդ արդյունքներից: Հովիկ Աբրահամյանը իր պաշտոնավարման առաջին իսկ վայրկյաններից փոշիացնում է թեկոզ չնչին այն կասկածները, որոնք առկա էին նրա անկախության վերաբերյալ: Վարչապետի պաշտոնը ստանձնելուց ժամեր անց նա, փաստորեն, պնդում է որ չունի որևէ անկախություն, որ նա չի կարողանում անգամ միանձնյա իրականացնել Սահմանադրությամբ իրեն լիազորված առաջին՝ կառավարությունը ձևավորելու գործառույթը, որ անգամ այդ հարցում նա կատարյալ կախվածության մեջ է Սերժ Սարգսյանից:

Իհարկե այս ամենի մասին մենք բոլորս հրաշալի գիտեինք, բայց նման ինքնախոստովանությունը իսկապես աննախադեպ է և ուշադրության արժանի: Հետևաբար այն պայմաններում, երբ անգամ հանրապետականներն իրենք իրենց բացահայտ գործողություններով ու խոսքերով ընդունում են համկարգի մոնոլիտության, իշխանության ճյուղերի անկախության բացակայություն, Սերժ Սարգսյանի կողմից երկրի միանձնյա կառավարման փաստը, մենք իրավունք չունենք կառավարութայն փոփոխության արդյունքում ունենալ որևե բարեփոխման կամ Սերժ Սարգսյանի հանցավոր կուրսին կառավարության կամ վարչապետի կողմից հակադրման հնարավորության պատրանք:

Մեր բոլոր խնդիրների պատճառը Սերժ Սարգսյանի կողմից իշխանության յուրացումն է: Ուստի բոլոր խնդիրների լուծումը հնարավոր է բացառապես Սերժ Սարգսյնաի ռեժիմի տապալմամբ և լեգիտիմ իշխանությունների ձևավորմամբ:

Արեգ Գևորգյան

14.04.2014

https://www.facebook.com/aregface/posts/736089059769510?stream_ref=10

Սերժ Սարգսյանի ռիսկը չարդարացվեց

Իրադարձությունների զարգացնան հերթականությունը և դրանց տրամաբանական հետևանքը չափազանց պարզ են:

Սերժ Սարգսյանը վախեցավ ընդդիմադիր ուժերի միասնական գործողություններից: Որոշեց կատարել 4-ի կողմից դրված պահանջը, նշանակել նոր՝ ԲՀԿ-ի համար «ընդունելի» վարչապետ, որը, սակայն, ակնհայտորեն ունենալով 2018-ին առաջադրվելու հավակնություններ, ընդունելի չլինելով ՀՀԿ-ական տարբեր շրջանակների կողմից, լինելով բավական ատելի ժողովրդի կողմից այդքան էլ անվտանգ թեկնածու չեր ռեժիմի համար: Բայց Սարգսյանը պատրաստ էր գնալ նման ռիսկի բացառապես 4-ի ավելի մեծ վտանգը չեզոքացնելու նպատակով:

Այսինքն՝ Տիգրան Սարգսյանը հեռացվեց հենց Հովիկ Աբրահամյանին նշանակելու համար: Այլ կոմբինացիա մշակված չէր և չէր էլ կարող լիներ, հակառակ դեպքում (հարմար թեկնածուի առկայության պայմաններում) Տ. Սարգսյանը վաղուց արդեն փոխարինված կլիներ: Խնդիրն այն է, որ «հավատարիմները» կամ Տ.-ից առավել փչացած են և փոփոխությունը այս դեպքում իմաստ չունի, դեռ մի բան էլ կարող է հանգեցնել իրավիճակի բարդացմանը, կամ բավական խենթ չեն` նման ձախողված տնտեսական քաղաքականության և համատարած թալանի պատասխանատվությունը իրենց վրա վերցնելու համար: Հովիկ Աբրահամյանը պատկանում է առաջին խմբին, սակայն, ինչպես ասացինք, այս փոփոխությունը պետք է արդարացվեր ավելի մեծ վտանգի չեզոքացմամբ:

Բայց նպատակը չիրագործվեց և իր իշխանությանը սպառնացող 1 վտանգի փոխարեն Սերժ Սարգսյանն այժմ ունի 2-ը՝ միասնական ընդդիմություն և ատելի, թույլ, ոչ վստահելի վարչապետ:

Հ.Գ. Իսկապես հրապարակի ճնշմամբ վերջնական իշխանափոխություն իրականացնելու և ժողովրդի իշխանությունը վերականգնելու ավելի նպաստավոր պահ դժվար է պատկերացնել:

Արեգ Գևորգյան

14.04.2014

https://www.facebook.com/aregface/posts/735801646464918?stream_ref=10

Սերժ Սարգսյանի վերջին հուսահատ փորձը

Սերժ Սարգսյանի խոսքը թուլացած և մեկուսացման մեջ հայտնված մարդու իշախանությունը պահպանելու շատ խղճուկ և վատ հաշվարկված վերջին փորձերն է:

Հանդիպման ժամանակ նրա հնչեցրած միտքը բախկացած է երկու մասից: Առաջինը նախատեսված է հասարակական լայն շրջանակների, իսկ երկրորդ հատվածը՝ սեփական թիմի համար:

1.«Ես, Սերժ Սարգսյանս, այլևս երբեք չեմ առաջադրվելու Հայաստանի Հանրապետության Նախագահի պաշտոնի համար: Եթե վերջնական քննարկումների արդյունքում իմ ցանկությանը չհամապատասխանող ուղի ընտրվի, նկատի ունեմ պառլամենտական կառավարման մոդելը, ապա ես չեմ հավակնի նաև վարչապետի պաշտոնին:»

Տվյալ հատվածը նպատակ ունի ցուցադրելու Սերժ Սարգսյանի արդարամտությունը, ազնվությունը, զիջումների գնալու պատրաստակամությունը և ամենակարևորը՝ շեղելու հասարակական ուշադրությունը խոսքի երկրոդ հատվածից՝ քողարկելու համար սահմանադրկան փոփոխությունների միջոցով սեփական իշխանության սահուն վերատադրությունը իրականացնելու նպատակը:

2.«Ես ղեկավարում եմ Հայաստանի ամենամեծ քաղաքական ուժը՝ Հայաստանի Հանրապետական կուսակցությունը, և ինչպիսի սահմանադրական կառուցակարգերի վրա էլ ի վերջո կանգ առնեք, Հայաստանի Հանրապետական կուսակցությունն այդ կանոններով կշարունակի իր ծանրակշիռ ու որոշիչ դերակատարությունը Հայաստանում:»

Այս հատվածը արդեն ուղղված է սեփական թիմին և նպատակ ունի կանխելու ներիշխանական խուճապ ու առնետավազքը, որը կարող է առաջանալ «գնացող նախագահ» էֆեկտի արդյունքում: Այստես Սերժ Սարգսյանը շատ հստակ հասկացնում է, որ ինքը ամենևին նպատակ չունի թողնելու երկրի կառավարման ղեկը և պատրաստվում է աճպարարական այս քայլի միջոցով՝ չլինելով ո՛չ նախագահ, ո՛չ վարչապետ պահպանել սեփական իշխանությունը:

Եթե ավելի պարզ ձևակերպենք, ապա Սերժ Սարգսյանը ասում է, որ չի լինելու նախագահ և վարչապետ, սակայն լինելու է նախագահ և վարչապետ նշանակող Հանրապետական կուսակցության ղեկավար:

Միևնույն ժամանակ, ակնհայտ է, որ սա թուլացած և մեկուսացման մեջ հայտնված մարդու իշախանությունը պահպանելու շատ խղճուկ և վատ հաշվարկված վերջին փորձերն են: Միայն նման պայմանները կարող էին ստիպել Սերժ Սարգսյանին մտածել ոչ թե սեփական վերարտադրություն, այլ իշխանության վրա ինչ-որ կերպ՝ հեռակա կարգով, միջնորդավորված ազդեցության լծակներ պահպանելու մասին:

Հ.Գ. Սա ևս մեկ անհերքելի ապացույց է այն բանի, որ Սերժ Սարգսյանը կանգնած է չափազանց փխրուն և անկայուն հողի վրա  և, որ մենք իրավունք չունենք նրան այն ամրապնդելու հնարավորություն ընձեռել: Հարկավոր է հնարավորինս շուտ օգտվել ռեժիմը վերջնականապես տապալելու և Հայաստանում օրինականությունը վերականգնելու այս աննախադեպ հնարավորությունից:

Արեգ Գևորգյան

10.04.2014

https://www.facebook.com/aregface/posts/733600430018373?stream_ref=10

Սերժ Սարգսյանը շունչ քաշելու հնարավորություն չպետք է ունենա

Ստեղծված քաղաքական իրավիճակը ճիշտ գնահատելու և հետագա քայլերը հստակեցնելու համար առաջարկում եմ հետևյալ համեմատությունը:

2011 թվական։ Կոնգրեսը վերջին երեք տարիներում ամենաբազմամարդ և ամենաբարձր էներգետիկայով հանրահավաքային ալիքի միջոցով Սերժ Սարգսյանին պարտադրեց հրապարակում դրված պահանջների (քաղբանտարկյալների ազատ արձակում, Ազատության հրապարակում հավաքներ անցկացնելու ազատություն, Մարտի 1-ի սպանդը բացահայտելու պաշտոնական հավաստիացում) կատարում: Իշխանության կորստի անխուսափելի վտանգի տակ Սերժ Սարգսյանը ստիված եղավ զիջել, իսկ այնուհետև չկարողանալով մեղմել հասարակական բողոքի ալիքի ահագնացումը կրկին պարտադրված նահանջեց և ՀԱԿ ներկայացուցիչների հետ նստեց բանակցային սեղանի շուրջ արտահերթ նախագահական և խորհրդարանական ընտրություններ անցկացնելու հարցով։ Դրանով, ըստ էության, ամբողջ հասարակության և միջազգայի հանրություն առջև ընդունեց սեփական իշխանության ոչ լեգիտիմությունն ու հանցավորությունը:

Պետք է շեշտել, որ ռեժիմի նման աննախադեպ զիջումները իրականացվեցին Սերժ Սարգսյանին միջազգային հանրության կողմից բացահայտ աջակցության, իշխանական բուրգի մոնոլիտության, հասարակական-քաղաքական ուժերի ոչ ամբողջական համամխմբվածության պայմաններում և բացառապես մեկ քաղաքական միավորի՝ Կոնգրեսի կողմից իրականացված հանրահավաքային ալիքի ճնշման տակ:

2014 թվական. ՀԱԿ, ԲՀԿ, Ժառանգություն, ՀՅԴ միասնական հանրահավաքի միայն նախապատրաստման ահից Սերժ Սարգսյանը ստիպված է գնալ լրջագույն զիջման՝ այն է անվերապահորեն կատարել ընդդիմության կողմից առաջ քաշված պահանջը՝ ցրել կառավարությունը:

Սա արդեն տեղի է ունենում միջազգային հանրության կողմից աջակցության բացակայության, իշխանական բուրգի բացահայտ քայքայման, հասարակական-քաղաքական ուժերի աննախադեպ համախմբվածության և դեռևս քաղաքական ուժերի կողմից պարտադրանքի ամենահզոր միջոցը՝ զանգվածային հրապարակային միջոցները գործի դրած չլինելու պայմաններում:

Այսինքն՝ ի տարբերություն 2011թ.-ի 2014թ.-ին միասնական ընդդիմությունը գործելով ծայրահեղ շահեկան քաղաքական իրավիճակում, ունենալով հոգեբանական առավելություն պառակտված և մեկուսացման մեջ հայտնված իշխանությունների նկատմամբ և ամենակարևորը, դեռևս սպառած չլինելով իր փողոցային ռեսուրսը կարողացել է հասնել տպավորիչ հաղթանակի՝ էլ ավելի թուլացնելով իշխանությունների և ամրապնդելով, ուժեղացնելով ընդդիմության դիրքերը: Պատկերավոր ասած, ընդդիմությունը գտնվում է ակտիվ հարձակման փուլում, որին իշխանությունները չեն կարողանում դիմադրել։ Սրա արդյունքում ժողովրդական ուժերի կուռ շարքերը առանց կորուստների, առանց կրակոցների գրավում են թշնամու նորանոր տարածքներ: Արագընթաց և ուժեղ հարձակման ճնշման տակ թշնամին չի կարողանում բռունցքի մեջ հավաքել խուճապահար ուժերը և ձևավորել դիմադրության կայուն ճակատ: Նմամ հարձակման շարունակականությունը և տեմպի պահպանումը, ամենայն հավանականությամբ, այդպես էլ հնարավորություն չի տա իշխանություններին մշակելու և իրականացնելու որևե լուրջ հակաքայլ: Սակայն հարձակման տեմպերի թուլացումը, հարձակման դադարեցումը կարող է հնարավորություն տալ ռեժիմին հենց այդ ճակատը ձևավորելու, անցնելու ակտիվ՝ հակահարձակում ենթադրող պաշտպանության: Նման քայլը անթույլատրելի է և Հայաստանի ապագայի համար մեծ վտանգներ է պարունակում:

Ձևավորվել է մի իրավիճակ, երբ իշխանություններին ուղղվող հարվածների պահպանումը, նրան շունչ քաշելու հնարավորություն չտալը անխուսափելի են դարձնում դիմադրության որևե ռեսուրս չունեցող Սերժ Սարգսյանի ռեժիմի տապալումը:

Հ.Գ. Պատերազմը հայտարարված է, սահմանպահների գիծն անցած է: Ընդդիմությունն այժմ անդառնալիորեն խորացել է թշնամու տարածքների մեջ։ Այս փուլում հապաղումը կարող է դառնալ կործանարար հարձակվող կողմի համար: Ետդարձի ճանապարհը վտանգավոր է և անկանխատեսելի։ Միակ ճանապարհը, միակ ելքը արդեն հաջող մեկնարկ ունեցած հարձակման զարգացումն է։

Արեգ Գևորգյան

08.04.2014

https://www.facebook.com/aregface/posts/732833586761724?stream_ref=10